Groningen – Het Bevrijdingsfestival is weer achter de rug en nog is het te voelen in de benen. Wat is er gedanst! Het leek of alle goede dingen bij elkaar kwamen, top-acts uit de provincie, heerlijke zon, een lekker hapje en drankje en een uitgelaten publiek. Zoals de jaarlijkse traditie luidt, verzorgde POPgroningen ook dit jaar weer voor een podiumplaats voor acht lokale acts. En niet de minste!
Mr.Richard had de eer het festival te openen. Met de eerste gezellige festivalbezoekers, allemaal reeds op kleedjes neergevlijd, was de setting voor een sfeervolle dag een feit. Met de rustige folk-liedjes van de band kon iedereen lekker wegdromen in de zon.
Sprokkelhout ragde weer ouderwets knallend over het podium. Ze speelden strak en treffend als nooit te voren. Kwam dit door het mooie weer? De fijne sfeer? Of wellicht doordat frontman en bassist Tjesse zijn eigen basgitaar weer terug had na een wekenlange afwezigheid van het instrument? Uiteindelijk maakt het natuurlijk helemaal niet uit waardoor het komt, iedereen genoot zichtbaar.
Harm’s Fork was voor velen in het publiek een grote verrassing. Nieuwsgierige voorbijgangers bleven massaal plakken voor het kleurrijke spektakel en de charismatische zanger met opvallende baard en prachtig orgel. Verrassende nummers die een ieder die goed naar de teksten luisterde, wellicht allemaal naar hogere sferen bracht.
Stuart Mavis viel eveneens erg goed in de smaak. Als leuke gimmick strooiden de bandleden nog overvloedig met “stuart-mavis-zonnebrillen”, welke nog tot laat in de avond op alle hoeken van het festivalterrein waren terug te vinden op verbrande snuitjes. Lekkere wegdroom-nummers met af en toe een stevige bite en directe teksten. Een charmante combi van pop, singer-songwriter en spoken word.
Orange Skyline, de winnaars van de POPgroningen Talent Award, stonden zoals het publiek dat van ze gewend is weer als geboren artiesten op het podium. Een aanzienlijk deel van het publiek wist de nummers zelfs mee te zingen. Als deel van de prijs van de Talent Award werd ‘eeuwige roem’ genoemd, iets waar de band deze feestelijke dag alvast een eerste stukje van mee kon pikken met hun stevige en pakkende nummers. De frontman, ondanks het warme weer, strak in pak, zoals men dat van hem gewend is.
Reverse Cowgirls was een opvallend trio op het festival. Met unieke drumconstructies die met de voeten bediend konden worden tijdens het zingen en gitaarspelen. Deze muzikale virtuozen wisten bij de festivalbezoekers in ieder geval de heupen aan het wiegen te brengen en de hoofden vrolijk aan het knikken. De recente toevoeging van een contrabassist was een goede toevoeging voor de band.
Avery Plains had het podium goed vol staan. Met maar liefst vier gitaristen op het podium wist de band een bijzonder gelaagd geluid voort te brengen, dat ook bij de luisteraars goed in de smaak viel. Of kwam dat door het nu al legendarische moment dat de zanger/frontman zijn blouse open knoopte om zijn borst ook wat zonnestralen te gunnen op deze warme dag?
Geen betere afsluiter was er te wensen dan Hoppah! De mensen die rond het vallen van de avond nog op hun kleedjes zaten, gingen allen staan om te dansen. Het leek vrijwel onmogelijk om niet aangestoken te worden door het niet te stuiten enthousiasme van de frontman. Feestelijke liedjes die op ieder festival goed in de smaak zouden vallen bij jong en oud.
Na zo’n lekkere afsluiter wilde natuurlijk niemand naar huis, maar liever nog tot aan het krieken van de morgenstond doordansen en feesten. Helaas komt aan al het goede altijd een einde. Met verbrande wangen, bruine schouders, stralende ogen en een grote grijns kan iedereen terug kijken op een uitermate geslaagd festival.